Decyzją Komitetu Światowego Dziedzictwa ponad 10-krotnie zwiększono obszar Puszczy Białowieskiej, zaliczany do Transgranicznego Obiektu Światowego Dziedzictwa UNESCO. Zgodnie z tą decyzją obejmuje on obecnie tereny leżące na pograniczu Polski i Białorusi. 23 czerwca 2014 r., w trakcie obrad 38. Sesji w Doha (Katar), ustanowiono, iż obiekt, któremu nadano nazwę Bialowieza Forest, swoim zasięgiem obejmie powierzchnię blisko 141, 9 tys. ha terenów po obu stronach granicy państwowej. Strefa buforowa obiektu wyznaczona została na powierzchni 166,7 tys. ha (łącznie niemal 309 tys.ha).
Polska część Puszczy Białowieskiej już w 1979 r. znalazła się na Liście Światowego Dziedzictwa, jednak wówczas obejmowała ona obszar lezący w granicach Białowieskiego Parku Narodowego (ok. 5 tys. ha). Następnie w 1992 r. obiekt został powiększony o obszerną część Puszczy, położoną po stronie białoruskiej. Utworzono wówczas Transgraniczny Obiekt Światowego Dziedzictwa pn. „Belovezhskaya Pushcha/Bialowieza Forest”.
Decyzja Komitetu odnosi się tym razem głównie do polskiej części Puszczy Białowieskiej, gdyż poszerza obszar na Liście ponad 10-krotnie: z nieco ponad 5 tys. ha do blisko 60 tys. ha. Kierowano się w tym względzie dwoma kryteriami. Pierwsze mówi o tym, iż dobro stanowi wyjątkowy przykład istotnych procesów ekologicznych i biologicznych zachodzących w ewolucji i rozwoju ekosystemów lądowych oraz w zbiorowiskach roślin i zwierząt. Drugie kryterium odnosi się do obszarów, które obejmują najbardziej znaczące i istotne siedliska przyrodnicze dla ochrony różnorodności biologicznej in-situ, włączając zagrożone gatunki posiadające wyjątkową uniwersalną wartość z punktu widzenia nauki lub ochrony.
Na podstawie: www.unesco.org, http://bpn.com.pl
